كامپيوتر، رويايي دوست داشتني من

ورود اعضا:

خبرنامه وب سایت:

برای ثبت نام در خبرنامه ایمیل خود را وارد نمایید


	آمار وب سایت:
	بازدید امروز : 59 بازدید دیروز : 39 بازدید هفته : 100 بازدید ماه : 242 بازدید کل : 177274 تعداد مطالب : 270 تعداد نظرات : 3 تعداد آنلاین : 2

دل زود باورم را به كرشمه‌اي ربودي
چو نياز ما فزون شد تو نياز خود فزودي

بهم الفتي گرفتيم ولي رميدي از ما
من و دل همان كه بوديم و تو آن نه‌اي كه بودي

من از آن كشم ندامت كه تو را نيازمودم
تو چرا ز من گريزي كه وفايم آزمودي

ز درون بود خروشم ولي از لب خموشم
نه حكايتي شنيدي نه شكايتي شنودي

چمن از تو خرّم‌اي اشك روان كه جويباري
حجل از تو چشمه، اي چشم رهي
چشم رهي كه زنده رودي

رهي معيري
ديوان اشعار

الهي، به حرمت آن نام كه تو خواني و به حرمت آن صفت كه تو چناني، درياب كه مي‌تواني.
الهي، عمر خود به باد كردم و بر تن خود بيداد كردم؛ گفتي . فرمان نكردم، درماندم و درمان نكردم.
الهي، عاجز و سرگردانم؛ نه آن چه دارم دانم و نه آن چه دانم دارم.
الهي، اگر تو مرا خواستي، من آن خواستم كه تو خواستي.
الهي، به بهشت و حور چه نازم؛ مرا ديده‌اي كه از هر نظر بهشتي سازم.
الهي، در دل‌هاي ما جز تخم محبت مكار و بر جان‌هاي ما جز الطاف و مرحمت خود منگار و بر كشت‌هاي ما جز باران رحمت خود مبار. به لطف، ما را دست گير و به كرم، پاي دار، الهي حجاب‌ها از راه بردار و ما را به ما مگذار.

خواجه عبدالله انصاري

محتسب مستي به ره ديد و گريبانش گرفت
مست گفت: «اي دوست، اين پيراهن است افسار نيست»گفت: «مستي، زان سبب افتان و خيزان مي‌روي»
گفت: «جرم راه رفتن نيست، ره هموار نيست»

گفت: «مي بايد تو را تا خانه‌ي قاضي برم»
گفت: «رو، صبح آي، قاضي نيمه شب بيدار نيست»

گفت: «نزديك است والي را سراي، آن جا شويم»
گفت: «والي از كجا در خانه‌ي خمار نيست؟»

گفت: «تا داروغه را گوييم، در مسجد بخواب»
گفت: «مسجد خوابگاه مردم بدكار نيست»

گفت: «ديناري بده پنهان و خود را وارهان»
گفت: «كار شرع، كار درهم و دينار نيست»

گفت: «از بهر غرامت، جامه‌ات بيرون كنم»
گفت: «پويسده است، جز نقشي زپود و تار نيست»

گفت: «آگه نيستي كز سر در افتادت كلاه»
گفت: «در سر عقل بايد، بي‌كلاهي عار نيست»

گفت: «مي بسيار خوردي، زان چنين بي‌خود شدي»
گفت: «اي بيهوده گو، حرف و كم و بسيار نيست»

گفت: «بايد حد زند هشيار مردم، مست را»
گفت: «هشياري بيار، اين جا كسي هشيار نيست»

پروين اعتصامي

عشق او باز اندر آوردم به بند
كوشش بسيار نامد سودمند

عشق، دريايي كرانه ناپديد
كي توان كرد شنا اي هوشمند

عشق را خواهي كه پايان بري
بس كه بپسنديد بايد ناپسند

زشت بايد ديد و انگاريد خوب
زهر بايد خورد و انگاريد قند

توسني كردم ندانستم همي
كز كشيدن تنگ‌تر گردد كمند

رابعه قزداري بلخي از شاعران مشهور قرن چهرام و معاصر سامانيان است. پدر او، كعب، اصلا عرب بود و در حدود بلخ حكومت داشت. مشهور است كه رابعه عاشق بكتاش، غلام بردارش شد.

تن من خاك منه، ساقه‌ي گندم تن تو
تن ما، تشنه‌ترين تشنه‌ي يك قطره‌ي آب

بوي گندم مال من، هر چي دارم مال تو

يه وجب خاك مال من، هر چي مي‌كارم مال تو

شهر تو، شهر فرنگ
آدم هاش ترمه قبا
شهر من، شهر دعا
همه گنبداش طلا
تن تو، مثل تبر
تن من ريشه‌ي سخت
تپش عكس يه قلب
مونده اما رو درخت

بوي گندم مال من، هر چي دارم مال تو

يه وجب خاك مال من، هر چي مي‌كارم مال تو

نبايد مرثيه گو باشم واسه خاك تنم
تو آخه مسافري، خون رگ اينجا منم
تن من دوست نداره زخمي‌ي دست تو بشه
حالا با هر كي كه هست، هر كي كه نيست، داد مي‌زنم

بوي گندم ماله من، هر چي كه دارم مال تو

يه وجب خاك مال من، هر چي مي‌كارم مال تو

شهريار قنبري
دريا در من

بشنو، از ني چون حكايت مي‌كند
از جدايي‌ها شكايت مي‌كند

كز نيستان تا مرا ببريده‌اند
از نفيرم مرد و رن ناليده‌اندسينه

خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگويم شرح درد اشتياق

هر كسي كو دور ماند از اصل خويش
باز جويد روزگار وصل خويش

من به هر جمعيتي نالان شدم
جفت بدحالان و خوش حالان شدم

هر كسي از ظّن خود شد يار من
از درون من نجست اسرار من

سر من از ناله‌ي من دور نيست
ليك چشم و گوش را آن نور نيست

تن ز جان و جان ز تن مستور نيست
ليك كس را ديد جان دستور نيست

آتش است اين بانگ ناي و نيست باد
هر كه اين آتش ندارد، نيست باد

آتش عشق است كاندر ني فتاد
جوشش عشق است كاندر مي فتاد

ني، حريف هر كه از ياري بريد
پرده‌هايش پرده‌هاي ما دريد

همچو ني زهري و ترياقي كه ديد؟
همچو ني دمساز و مشتاق كه ديد؟

ني حديث راه پر خون مي‌كند،
قصه‌هاي عشق مجنون مي‌كند

محرم اين هوش جز بي‌هوش نيست
مر ز زبان را مشتري جز گوش نيست

در غم ما روزها بي‌گاه شد
روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت، گو رو، باك نيست
تو بمان، اي آن كه چون تو پاك نيست

هر كه جز ماهي، ز آبش سير شد
هر كه بي‌روزي است، روزش دير شد

در نيابد حال پخته هيچ خام
پس سخن كوتاه بايد، والسلام

مثنوي مولوي

21 شهریور 89 - هندوستان

رندگي آنچه نبايد بود